وقتی که من 13 سال داشتم ، متوجه شدم نمی توانم به مدت زیادی وضعیت خاص خودم را نادیده بگیرم . هر روز صبح در آیینه به خودم نگاه می کردم و وقتی چشمانم به مو های ریز قهوه ایم می افتاد ، اعتماد به نفسم از هم می پاچید . صورت دوستانم عاری از هر چیزی بود و با این که آن ها هیچ گاه متوجه سبیل من نشده اند ، اما باز هم من خجالت می کشیدم . این موضوع را نمی توان در آموزش آرایشگری کتمان کرد . مادرم من را به سالن زیبایی خود برد و کنار من نشست . یک متخصص زیبایی ، یک واکس بنفش و داغ را بالای لب من قرار داد . از من خواست که یک نفس عمیق بکشم و تمامی سبیل هایم را با یک حرکت سریع از جا کند ! گویی در آموزش آرایشگری این گونه به او تدریس شده بود . چشمانم پر از اشک شد ، زبانم را گاز گرفتم تا از جیغ زدنم جلوگیری کنم . هر ماه این کار را من تکرار می کردم و اکنون که بزرگ شدم نیز همین کار را می کنم ؛ البته دیگر مادرم کنار من نمی شیند و خودم به تنهایی به آن جا می روم . اما دیگر نمی توان به آن جا رفت .